حسب حال آنکه دیو آز مرا

داشت یک چند در گداز مرا

گرد آفاق گشته چون پرگار

گرد گردان ز حرص دایره وار

شاه خرسندیم جمال نمود

جمع و منع و طمع محال نمود

شدم اندر طلاب مال ملول

از جهان و جهانیان معزول

بود طبعم ز نظم و نثر نفور

چون ز اسکندر مظفر فور

تا در این حضرتم خرد تلقین

کرد این نامهٔ بدیع آیین

یادگاری طرازم از پی شاه

جان فزای از معانی دلخواه

روش روز را بود وادی

مهتدی را ازو بود هادی

عقلا را بود نکو دستور

نخورد زان سپس شراب غرور

رستگاری وی درین باشد

یادگار خرد چنین باشد

هرزه ناورده ام من این تصنیف

جان و دل کرده ام در این تألیف

ریسمان کرده ام تن و جان را

تا به سوزن بکنده ام کان را

گرچه هرگز نبود وقت سخن

در غریبی غریب شعر چو من

گرچه مولد مرا ز غزنین است

نظم شعرم چو نقش ما چین است

خاک غزنین چو من نزاد حکیم

آتشی باد خوار و آب ندیم

بهر حکمت برغم انجمنی

مر ترا کی گریزد از چو منی

لیکن از روی حکمت لقمان

رقم لقمه ماند بر انبان

از تو پرسم حکیم وار جواب

بازده بر طریق صدق و صواب

در همه عالم از دو قاف زمین

تا به کاف سماک و تا پروین

از پی شعر کو سخن دانی

بهر سیمرغ کو سلیمانی

همه مرغی ز شاخ بسراید

لیک طوطی شکر همی خاید